شعر من و پدر

 

 

 

 

 

این شعر برگرفته از خاطره نصیحت پدرم در نوجوانی برای من است که به قالب نظم در آورده ام :

به نوجوانی که هوا بسی به سر باشد، 
                    وقت صحبت پسر با پدر باشد.
روزی پیش پدر گفتم ای دانا، 
                     وقت مردی رسید مرا که فر باشد.
بر گوی هنرهای مردان و خوش بنگر، 
                     مرا بهره بیش از صد هنر باشد.
خنده زد بر قیاس من آن دم، 
                     کای پسر غرور نه از آئین و فر باشد.
مردی به ریش و بازو نیست،
                     این نصیحت ز سعدیت به سر باشد.
گر هزار هنر بود به مرد اندر، 
                      باید اینش نهفته در گهر باشد.
《مرد آنست که در کشاکش دهر، سنگ زیرین آسیا باشد.》
بار مشکلات و غم بر دوش، 
                       چهره اش بشاش و پر ز فر باشد.
دستهایش پناه مظلومان،

                        قلب او دریای پر گهر باشد.
 در کلامش صلابت و جرئت،

                         اما نجابتش از آن بیشتر باشد.
مرد یعنی امیرالمومنین حیدر،

                         که او مولای مرد پر گهر باشد...