شعر پیرانه سر

پیرانه سرم یاد تو در جان افتاد، محراب عبادتم به طوفان افتاد.

آن کشتی نوحی که بکردم از خیر، با یاد تو در خیزش بحران افتاد.

اندیشه کودکی مرا یاد آمد، آن دم که دلم به عشق خوبان افتاد.

گویا که به خواب بود هر آنچه گذشت، عشق آمد و آتش به دل و جان افتاد.

بحری بدم و خیال سیاح و غریق، حال حاجت من به تخته پاران افتاد.

چندان که مرا موج به ساحل کوبید، جان از تن من به سوی آن جان افتاد.

تا صبح برآمد، دل من از کف رفت، خورشید برآمد، سر دکان افتاد.

ای صبح وصال شام هجران سخت است، دریاب مرا که صبر پایان افتاد.

ای مرغ سحر ناله عشاق خوش است، آواز برآور که که غم از جان افتاد.

 

 

شعر من و پدر

 

 

 

 

 

این شعر برگرفته از خاطره نصیحت پدرم در نوجوانی برای من است که به قالب نظم در آورده ام :

به نوجوانی که هوا بسی به سر باشد، 
                    وقت صحبت پسر با پدر باشد.
روزی پیش پدر گفتم ای دانا، 
                     وقت مردی رسید مرا که فر باشد.
بر گوی هنرهای مردان و خوش بنگر، 
                     مرا بهره بیش از صد هنر باشد.
خنده زد بر قیاس من آن دم، 
                     کای پسر غرور نه از آئین و فر باشد.
مردی به ریش و بازو نیست،
                     این نصیحت ز سعدیت به سر باشد.
گر هزار هنر بود به مرد اندر، 
                      باید اینش نهفته در گهر باشد.
《مرد آنست که در کشاکش دهر، سنگ زیرین آسیا باشد.》
بار مشکلات و غم بر دوش، 
                       چهره اش بشاش و پر ز فر باشد.
دستهایش پناه مظلومان،

                        قلب او دریای پر گهر باشد.
 در کلامش صلابت و جرئت،

                         اما نجابتش از آن بیشتر باشد.
مرد یعنی امیرالمومنین حیدر،

                         که او مولای مرد پر گهر باشد...